Anne ve babalara..

Bu yazımı okduğunuza göre topic'ime göz atiyorsunuz.
Göz atın ama yazı uzun diye okumamasızlık yapmayın. Gerçekten çok güzel bir yazı.

Kalabalık konferans salonunda, mesleğinin doruğunda bir avukat,
o gün mezun olacak hukuk öğrencilerine hitap etmek üzere kürsüye geliyor.
Herkes meslekten söz edeceğini zannederken o, hayatı anlatıyor: "- Hepiniz
kişisel yaşamınızı bir kenara koyup çok çalışabileceğinizi kanıtladınız"
diyor bilge hukukçu " ... ama unutmayın ki, ölüm döşeğindeki birinin
'Keşke işime biraz daha zaman ayırabilseydim' dediği duyulmamıştır.
Çocuk sahibi olacak kadar şanslıysanız, onların göz açıp kapayana
kadar büyüyeceklerini ana babalarınız size söyleyecektir. Çocuklarımıza
hikaye okuma, yakalamaca oynama ve birlikte dans etme fırsatını Tanrı ancak
belli bir ölçüde bahşeder bize. Bunlardan birini bile kaçırmamaya özen gösterin."

Bu öyküyü Rob Parsons'un "60 Dakikalığına Baba" adlı kitabında okudum.

Birkaç yıl önce parlak bir iş teklifi almıştım. Mesleki kariyerimin
doruk noktası olabilirdi, lâkin her gün saat 20.00'de işten çıkabilecektim.
Teklifi duyduğum anda o saatin, kızımın banyo saati olduğu geçti aklımdan.

Hayatta başka hiç bir şeyin beni o banyo seansı kadar mutlu
edemeyeceğini düşündüm ama bunu, teklifi yapanlara söyleyemedim.
Bir bahaneyle reddettim. Yine de, geçen birkaç yıl içinde saat saat
başkalarına dağıttığım zaman hazinesinden, kızıma pek az pay düştü.

Yapılacak işlerim, yazılacak yazılarım, bakılacak telefonlarım vardı.
Onunla bir cam bardağın pamuktan toprağına limon çekirdeği ekip,
büyümesini izleyemedim. Yeni yeni, yarım yarım söylediği şarkılara
eşlik edip, bu düeti bir kasete kaydetmeyi çok isterdim; olmadı...
Bir cümle ben söyleyip, bir cümle ona söyleterek hiç yoktan
bir masal yaratmayı ve düş güçlerimizi yarıştırmayı tasarlamıştım;
hazırdan yemek daha kolay geldi.

Hayat öyle ters bir denge kurmuş ki, onların en çok ilgi istedikleri dönem,
onlarla en az ilgilenebileceğimiz dönem aynı zamanda. Bizim vaktimiz
bollaştığında ise, onların bize ayıracak vakti kalmıyor.

Ben aslında onun için çalışıyorum, sıkça sarıldığımız bir bahanedir
ama ona hiç bir zaman "Daha çok parası olan bir baba mı istersin,
daha çok seninle olan bir baba mı?" diye sormamışızdır.

Sabahları yanağımda ıslak bir buse ve başucumda bir "Günaydın babacığım"
sesi ile uyanmanın. "Hadi sarılıp yatalım babacığım" çağrısıyla
başlayan gecelerde, o sihirli "Seni Seviyorum"u kulağıma fısıldadiktan sonra
yanaklarımı avuç içlerinin parantezine alıp uykuya çekilince
göz kapaklarına yerleşen huzuru izlemenin tadına vardım.

Mavinin neden mavi olduğunu, kışın havaların neden soğuduğunu,
kuşların nasıl uçtuğunu en baştan öğrenmenin...

Rakiplerim sayılan Casper'dan, Power Rangers'tan, Ricky Martin'den
daha ilginç olmaya çalışmanın... Ve konuşmaya başladığından beridir
beni takip ederek, hatalarımı da sevaplarımı da aynen tekrarlayan
bu sevimli papağana, duvara kazılı boy tablosundaki çizgiler yükseldikçe
yükselen bir tutkuyla bağlanmanın tadını çıkardım.

Annesiyle birlikte bezini değiştirmiş, mamasını yedirmiş,
pişiklerini kremlemiş olmanın; bacakları ilk adımını attığında elini tutmanın,
dilinden ilk sözcük döküldüğünde birlikte coşmanın heyecanını tattım.

Sonunda beklenen gün geldi. Belki onun karaladığı bir resim,
ilk hediyem olacak. Kitaptaki örnekle, bisikletinin selesine arkadan
yapışacağım günler başlıyor şimdi... O, selenin emin ellerde oldugunu
bilmenin güveniyle öğrenecek pedala basmayı. Bir süre sonra
farkettirmeden çekeceğim ellerimi... Bisiklet, artık
yetişemeyeceğim kadar hızlanacak ve o, uçup giderken,
ben biçare; ardından bakakalacağım.

70 yaşındaki babam geçen gün: "Torunumu ilkokula götürene kadar
sıkacağım dişimi." dedi. İnsanın boğazını düğümleyecek kadar hazin ama
gerçek... Torunla dede arasında bir tahteravalli gibi uzanıyor yaşam. Birini
aşağı çekerken, diğerini yükseltiyor. Birinden eksilen öbürüne ekleniyor adeta.
Bütün hüznüne rağmen yine de bir zafer coşkusu var bu devir teslim töreninde.

O yüzden, bugün babanızı yanınıza, kızınızı kucağınıza alıp
Freiligraht'ın "Devrim" şiirindeki dizesini gururla haykırabilirsiniz:

"Vardım... Varım... Var... ...............SÖYLENİCEK SÖZ YOK BENCE''


Bu yazıyıda bence okuyun.. Ben yazıyorum okumak istiyen okur =)

Sevgi dolu , ancak sevginin yurekte saklandıgı bir ailede yetismisti genc kız. Sevginin dile vurulması gerektigini düsunmemisti hic... Seviyorum demeye ihtiyacı var mıydı ?Babası zaten biliyordu,minik kızının kendini sevdigini. Kendisi de duymamıstı hic babasından. Sevgisi hep icindeydi, hareketlerindeydi ama dilde degil. Bunun eksikligini duydugunda ise çok gec kalmıstı.Utanıyordu artık. İnsan babasına seni seviyorum diyemezdi. SENİ SEVİYORUM ;bu aileden olmayan birine ,belki de hakmeteyen birine kolayca soylenebilirdi ama insanın babasına soylemesi utanılacak birsey
diye dusunuyordu. Utanıyordu ; ah bir kere deseydi babasına ,gerisi gelecekti biliyordu... Seni seviyorum dedikleri tek tek yok olmustu hayatından. Haketmemislerdi bu sevgiyi,hatta seni seviyorum kelimesini.Anlamı bile basitlesmisti bu kelimenin .Oysa hep yanında olan canı gibi sevdigi babasına soyleyememisti. Sırf soyleyememek degildi hırsı.Dokunamıyordu babasına, sarılamıyordu. Sadece bir kere elini tutmustu babası.Cok acı cekiyordu genç kız,ufak bir operasyon sırasında babasını yanında istemisti.Elini tutmustu babası,sıkıca.Sanki eli kuvveti olmustu kızın.Acısını hafifletmisti... Bir kez tutmustu elini... Her gece dua etti genc kız; _Tanrım babamın elini tutmam icin,ona sevgimi haykırmam icin yardım et.Onun kolunda,gururla yurumek istiyorum.
Kimi zaman unuttuguda oluyordu bu duayı ama Tanrı biliyordu,ve bir fırsat yaratacaktı onun için.Buna emindi...
Ve bir gece babasının hastalanmasına sahit oldu genc kız. Birden bire degil yavas yavas hastalanmasının her anını gordu. Babasının kolunun uyustugunu farketti once,hastaneye goturene kadar yavas yavas gelen felcin her dakikasına sahit oldu.Hıckırarak aglarken,babasının koluna girdigini ve onun elini tuttugunu hatırlıyordu... Hastaneyi inletircesine aglamaları engellememisti felci. Neden Tanrım ,neden simdi,neden boyle bir zamanda ? Haykırıslarını duyanlar ettigi duayı bilemezlerdi ki... Gunler boyu aglamaları dinmedi. Seni seviyorum demesini duymadı babası belki ama Tanrı duymustu ve babasını genc kıza bagıslamıstı belli ki... Bundan sonra babasına ,hakeden kisiye soyledi genc kız sevdigini.Utanmadan ,gururla soyledi.

Babam bu duygularımı belki hic bilmedi .Ama ben herkesten cok hakediyordum
ona sevgimi söylemeyi.
Ve en cok O hakediyordu benim sevgimi.

SENİ SEVİYORUM BABACIĞIM SONSUZA KADAR DA YALNIZ SENİ BU KADAR COK SEVECEGİM.:
''YA LÜTFEN NE ANNEMİZE NE BABAMIZA NEDE SÖYLEMEK İSTEDİGİMİZ KİM OLUYSA OLSUN ŞU CÜMLEYİ SÖYLEMEKTEN KAÇINMAYALIM KEŞKE'Yİ YAŞAMAYALIM'' SENİ SEVİYOYUM '' ZOR DEGİL''.......:

Bu konu Kanglaoo tarafından düzenlendi(2008-03-04 00:05, 16 yıl önce)